deklamować — ndk IV, deklamowaćmuję, deklamowaćmujesz, deklamowaćmuj, deklamowaćował, deklamowaćowany 1. «wygłaszać w sposób artystyczny utwór literacki; recytować» Deklamować z uczuciem, z werwą swoje utwory. Deklamować po aktorsku. 2. «mówić w sposób… … Słownik języka polskiego
chór — 1. Mówić, deklamować, śpiewać itp. chórem «mówić, deklamować, śpiewać itp. razem, jednocześnie, zbiorowo»: Pies wykonuje wszystkie komendy. (...) – Dobry piesek! – mówią chórem kuzynki. K. Kofta, Złodziejka. 2. Mówić zgodnym chórem «o kilku… … Słownik frazeologiczny
chór — m IV, D. u, Ms. chórze; lm M. y 1. «zespół śpiewaków wykonujących wspólnie utwór muzyczny, często z towarzyszeniem instrumentów» Chór męski, żeński, chłopięcy, dziecięcy, mieszany. Chór jednogłosowy, wielogłosowy, polifoniczny. Chór amatorski,… … Słownik języka polskiego
ckliwie — ckliwieej 1. «mdło, nudno; przykro, niedobrze» Komuś jest, robi się ckliwie (np. na jakiś przykry widok). 2. «z przesadną czułością, tkliwością; czułostkowo, sztucznie» Pisać, deklamować, uśmiechać się ckliwie … Słownik języka polskiego
deklamowanie — n I rzecz. od deklamować … Słownik języka polskiego
emfaza — ż IV, CMs. emfazazie, blm «nacisk emocjonalny na pewne zdania, wyrazy lub sylaby; także przesadna uczuciowość wypowiedzi; afektacja, patos» Cytować, deklamować coś z emfazą. Mówić bez emfazy. ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
maksyma — ż IV, CMs. maksymamie; lm D. maksymaym «zasada, prawidło postępowania; myśl filozoficzna, moralna, etyczna wyrażona w krótkim zdaniu; sentencja, aforyzm» Szlachetna, zdrowa maksyma. Maksyma życiowa. Deklamować, wygłaszać maksymy. Mieć, przyjąć,… … Słownik języka polskiego
patetycznie — patetycznieej przysłów. od patetyczny Deklamować, przemawiać, pisać patetycznie … Słownik języka polskiego
patos — m IV, D. u, Ms. patossie, blm 1. «nastrój powagi, którym są nacechowane rzeczy wielkie, mające historyczne znaczenie; podniosłość, wzniosłość» Patos pożegnania, walki. 2. «ton, styl, sposób mówienia lub pisania podniosły, pełen powagi; sztuczny… … Słownik języka polskiego
pean — m IV, D. u, Ms. peannie; lm M. y lit. «w starożytnej poezji greckiej: hymn ku czci Apollina; później: uroczysta pieśń pochwalna albo dziękczynna, opiewająca zwycięstwo lub bohatera» Deklamować, układać peany. przen. «słowa pochwały, uwielbienia»… … Słownik języka polskiego
